سیارک :: آموزش آشپزی و مطالب جالب جدید

متن مرتبط با «سیارک» در سایت آموزش آشپزی و مطالب جالب جدید نوشته شده است

تصاویر | این سیارک عجیب یک فضاپیمای فرازمینی است؟

اجرام نجومی نظیر سیارک‌ها، دنباله‌دارها یا سیاره‌های سرگردان در فضای بین ستاره‌ای که از لحاظ گرانشی با ستاره‌ها پیوندی ندارند، اجرام بین ستاره‌ای نامیده می‌شوند. بیشتر بخوانید: سرعت شگفت انگیز و غیر قابل ثبت پرندگان آسمان اوکراین؛ پای آدم فضایی ها وسط است؟ عکس | پایان تلخ افسانه نیسان ماکسیما ! در سال ۲۰۱۷ انسان برای اولین بار چنین جرمی را شناسایی کرد و نام اوموآموا (Oumuamua) را روی آن گذاشت که کلمه‌ای متعلق به هاوایی به معنای پیامرسانی از دوردست‌ها است. چون زمانی که تلسکوپ‌ها آن را رویت کردند این جرم بین ستاره‌ای در حال خروج از منظومه شمسی بود، دیگر فرصتی برای تدارکات ماموریتی جهت بررسی بیشتر باقی نمانده بود. با این حال، طی مدت محدود از مطالعه آن نتایج عجیبی به دست آمد. اوموآموا؛ سیارکی مرموز یا اثری از فرازمینی‌ها؟ پرفسور هاروارد و رئیس سابق بخش نجوم هاروارد «آوی لوب» (Avi Loeb) نسبت به سیارک مرموز اوموآموا کنجکاو شد؛ نه فقط به خاطر اینکه از سامانه ستاره‌ای دیگری آمده، بلکه چون هرچه بیشتر مورد بررسی قرار گرفت، جوانب مرموزتری از آن نمایان شد. او پس از انجام بررسی‌های لازم و جمع‌آوری داده‌های کافی، این موضوع را با همکاران خود در میان گذاشت که این جرم بین ستاره‌ای مشخصه‌هایی غیرعادی از خود نشان داده و در حقیقت یک سفینه فضایی است، نه یک سیارک یا دنباله‌دار. با توجه به طرح لوب طی مقاله‌ای در سال ۲۰۲۱، اوموآموا شاید کاوشگری باشد که تمدن‌های فرازمینی فرستاده‌اند. به طور دقیق‌تر، او ادعا کرد که این جرم بین ستاره‌ای خیلی باریک به نظر می‌رسد و احتمال دارد یک «بادبان خورشیدی» باشد؛ نوعی از پیش‌رانش با بهره‌گیری از فشار کم تشعشعات خورشیدی. طرح این پرفسور هارد, ...ادامه مطلب

اخترشناس هاروارد سیارک مرموز اوموآموا به احتمال زیاد، یک تکنولوژی فرازمینی است

تا به امروز همچنان سوالی اساسی درباره اوموآموا بی‌پاسخ مانده: اینکه صرفاً یک سیارک مرموز است یا یک فضاپیمای بیگانه؟ یکی از اخترشناسان هاروارد هم پاسخی برای این سوال دارد.اجرام نجومی نظیر سیارک‌ها، دنباله‌دارها یا سیاره‌های سرگردان در فضای بین ستاره‌ای که از لحاظ گرانشی با ستاره‌ها پیوندی ندارند، اجرام بین ستاره‌ای نامیده می‌شوند. در سال 2017 انسان برای اولین بار چنین جرمی را شناسایی کرد و نام اوموآموا (Oumuamua) را روی آن گذاشت که کلمه‌ای متعلق به هاوایی به معنای پیامرسانی از دوردست‌ها است. چون زمانی که تلسکوپ‌ها آن را رویت کردند این جرم بین ستاره‌ای در حال خروج از منظومه شمسی بود، دیگر فرصتی برای تدارکات ماموریتی جهت بررسی بیشتر باقی نمانده بود. با این حال، طی مدت محدود از مطالعه آن نتایج عجیبی به دست آمد.اوموآموا؛ سیارکی مرموز یا اثری از فرازمینی‌ها؟پرفسور هاروارد و رئیس سابق بخش نجوم هاروارد «آوی لوب» (Avi Loeb) نسبت به سیارک مرموز اوموآموا کنجکاو شد؛ نه فقط به خاطر اینکه از سامانه ستاره‌ای دیگری آمده، بلکه چون هرچه بیشتر مورد بررسی قرار گرفت، جوانب مرموزتری از آن نمایان شد. او پس از انجام بررسی‌های لازم و جمع‌آوری داده‌های کافی، این موضوع را با همکاران خود در میان گذاشت که این جرم بین ستاره‌ای مشخصه‌هایی غیرعادی از خود نشان داده و در حقیقت یک سفینه فضایی است، نه یک سیارک یا دنباله‌دار.با توجه به طرح لوب طی مقاله‌ای در سال 2021، اوموآموا شاید کاوشگری باشد که تمدن‌های فرازمینی فرستاده‌اند. به طور دقیق‌تر، او ادعا کرد که این جرم بین ستاره‌ای خیلی باریک به نظر می‌رسد و احتمال دارد یک «بادبان خورشیدی» باشد؛ نوعی از پیش‌رانش با بهره‌گیری از فشار کم تشعشعات خورشیدی. طرح این پرف, ...ادامه مطلب

فضاپیمای ناسا برای برخورد شدید با یک سیارک آماده می‌شود

تا دو هفته‌ی آینده، ناسا با کوبیدن یک فضاپیما به یک سیارک، آزمایشی کاملا متفاوت و هیجان‌انگیز را برای دفاع از سیاره‌ی زمین انجام می‌دهد. قرار است طی مأموریت «آزمایش تغییر مسیر سیارک دوتایی» (Double Asteroid Redirection Test) یا «دارت» (DART) که پاییز سال گذشته آغاز شد، فضاپیمای ناسا در ۲۶ سپتامبر (۴ مهر) با تمام وجود به یک سیارک کوچک برخورد کند. این از معدود مأموریت‌هایی است که نابود کردن فضاپیما در آن یک هدف مطلوب محسوب می‌شود! این مأموریت که تحت برنامه‌های دفاع از سیاره اجرایی شده است، به دنبال راهی برای محافظت از زمین در برابر هرگونه برخورد احتمالی سیارکی است. دانشمندان قصد دارند اگر در آینده یک سیارک خطرناک زمین را تهدید کند، با مأموریتی مانند دارت بتوانند از بروز فاجعه جلوگیری کنند. نیازی که در مانور برخورد سیارکی ناسا به وضوح دیده شد. «توماس زوربوچن» (Thomas Zurbuchen) معاون علمی ناسا، درباره‌ی اجرام خطرناک برای زمین گفت: «این اجرام در فضا وجود دارند و آثار خود را روی ماه بر جای گذاشته‌اند و حتی در تاریخچه‌ی زمین، روی سیاره‌ی ما هم اثرگذار بوده‌اند.» او افزود: «مجموعه‌ی تازه‌ای از مأموریت‌های به ما امکان می‌دهند تا به شکلی بی‌سابقه این تهدیدات را درک و اندازه‌گیری کنیم و اکنون دارت، نخستین مأموریتی است که سعی می‌کند با یک آزمایش مستقیم، چنین جرمی را از سر راه بردارد.» دانشمندان تا کنون مدار نزدیک به ۳۰ هزار سیارک را در همسایگی زمین، شناسایی و نقشه‌برداری کرده‌اند. تمام این سنگ‌های فضایی یا هرگز با مدار زمین برخورد نمی‌کنند یا به اندازه‌ای کوچک هستند که اگر مدار زمین را قطع کنند، بدون آسیب، در جو زمین می‌سوزند. اما همچنان این احتمال وجود دارد که برخورد یک سیارک در آینده, ...ادامه مطلب

بابک تفرشی کیست که یک سیارک را به نامش کردند؟

ستاره‌شناس آماتور استفان کورتی(Stefan Kürti) از نوه زامکی(Nové Zámky) در اسلواکی، بیش از یک دهه است که تصاویر آرشیو شده که در دسترس عموم قرار دارد را جستجو می‌کند و به دنبال سیارک‌هایی می‌گردد که از نگاه متخصصان دور مانده‌اند. سیارکی که اکنون با نام(۲۷۶۱۶۳) تفرشی شناخته می‌شود در ماه ژوئیه سال ۲۰۰۹ در تصاویر آرشیوی متعلق به ۱۳ ژوئن ۲۰۰۲ شناسایی شد. او با استفاده از مشاهدات انجام شده، مسیر احتمالی سیارک را تعیین کرد و موفق شد این جرم ناشناخته را در تصاویر آرشیو شده ردیابی کند. مرکز بررسی ریزسیاره‌ها(MPC) در کمبریج براساس داده‌ها، این سیارک جدید را به طور موقت "۲۰۰۲ LV۶۲" نامگذاری کرد. متعاقباً، این مرکز مشاهدات دیگری را طی سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۱ انجام داد. این مشاهدات به طور قابل توجهی مسیر سیارک را بهبود بخشید و این به مرکز بررسی ریزسیاره‌ها اجازه داد تا به آن عدد دائمی ۲۷۶۱۶۳ را اختصاص بدهند. اکنون اتحادیه بین‌المللی نجوم(IAU) این سیارک را با شماره(۲۷۶۱۶۳) و نام موقت "۲۰۰۲ LV۶۲" به نام تفرشی نامگذاری کرده است. این سیاره کوچک در تصاویری که در ۱۳ ژوئن ۲۰۰۲ در کوه پالومار، ایالات متحده گرفته شد، کشف شد. سیاره کوچک تفرشی هر ۵.۱ سال یک بار به دور خورشید می‌چرخد ‌و قطر آن تقریباً ۱۹۰۰ متر است. فاصله این سیارک از خورشید بین ۲.۳ تا ۳.۰ واحد نجومی متغیر است. واحد نجومی(AU) تقریباً فاصله زمین تا خورشید و برابر با ۱۵۰ میلیون کیلومتر است. در حال حاضر، این سیارک در صورت فلکی کمان(Sagittarius) در حال حرکت است. با توجه به موقعیت فعلی آن نسبت به خورشید و زمین، می‌توان آن را با تلسکوپ‌های متوسط ‌با قطر ۵۰ سانتی‌متر و دوربین حسگر افزاره بارجفت شده(CCD) رصد کرد, ...ادامه مطلب

یک سیارک به نام بابک تفرشی، عکاس ایرانی نامگذاری شد

اتحادیه‌ی بین‌المللی نجوم یک سیارک حدودا ۲ کیلومتری را به نام بابک امین تفرشی، عکاس شناخته شده‌ی ایرانی نامگذاری کرد. منجم آماتور «استفان کورتی» (Stefan Kürti) از شهرک «نوه زامکی» (Nové Zámky) اسلواکی، بیش از یک دهه است که تصاویر آرشیوی را جست‌وجو می‌کند و به لطف یک پایگاه داده‌ی رصدی عمومی، به دنبال سیارک‌هایی می‌گردد که از توجه متخصصان دور مانده‌اند. سیارکی که اکنون به نام (۲۷۶۱۶۳) تفرشی ((۲۷۶۱۶۳) Tafreshi) شناخته می‌شود جولای ۲۰۰۹ توسط این ستاره‌شناس آماتور در تصاویر آرشیوی متعلق به ۱۳ ژوئن ۲۰۰۲ (۲۳ خرداد ۱۳۸۱ خورشیدی) شناسایی شد. با این رصدها، او مسیر احتمالی سیارک را تعیین کرد و موفق شد در چهار شب دیگر هم این جرم قبلا ناشناخته را روی تصاویر آرشیوی NEAT ردیابی کند. بدین ترتیب «مرکز ریزسیاره» (MPC) در کمبریج نزدیک بوستون آمریکا، نام موقت ۲۰۰۲ LV62 را برای این جرم جدید انتخاب کرد. پس از آن هم MPC مشاهدات دیگری مربوط به سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۱ به داده‌ها اضافه کرد. این مشاهدات مسیر شناسایی شده برای سیارک را به‌طور قابل توجهی بهبود بخشید و به مرکز ریزسیارات کمبریج وابسته به مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونیان، امکان داد تا عدد دائمی ۲۷۶۱۶۳ را به آن اختصاص دهد. پوستر اعلام نامگذاری سیارک تفرشیCredit: IAU اکنون اتحادیه‌ی بین‌المللی نجوم (IAU) این سیارک را با شماره‌ی (۲۷۶۱۶۳) و نام موقت ۲۰۰۲ LV62 به‌عنوان «تفرشی» (Tafreshi) نامگذاری کرده است. این سیارک که کشف آن با کمک تصاویر رصدخانه‌ی کوه پالومار آمریکا ممکن شد، هر ۵.۱ سال یک بار به دور خورشید می‌چرخد و قطر آن تقریبا ۱۹۰۰ متر است. این جرم هیچ خطری برای نزدیک شدن جسم به زمین ندارد و جزو اجرام بالقوه خطرناک (PHO) یا اجرام نزدیک به, ...ادامه مطلب

نامگذاری یک سیارک به نام یک ایرانی

آیا سیارک دومی پایان‌بخش حیات دایناسورها روی زمین بود؟

دانشمندان دهانه‌ای برخوردی را دور از سواحل غرب آفریقا کشف کرده‌اند که احتمالاً با روزهای آخر عمر دایناسورها ارتباط دارد. کشف این دهانه موجب طرح این سؤال شده که آیا ممکن است سیارک نابودگر دایناسورها، همتای کوچک‌تری داشته که تقریباً در همان زمان به زمین برخورد کرده باشد.دهانه‌ی مذکور که زیر حدود ۹۰۰ متر آب و ۴۰۰ متر رسوبات پنهان شده، هنوز به‌طور مستقیم مورد مطالعه قرار نگرفته و در بازسازی بستر اقیانوس با استفاده از امواج لرزه‌ای شناسایی شده است. برای اینکه دانشمندان به‌طور قطعی ثابت کنند این دهانه واقعاً ناشی از برخورد یک سیارک است، باید این ساختار را حفاری کنند و موادی معدنی را پیدا کنند که تحت‌تأثیر گرما و فشار شدید قرار گرفته‌اند.دیوید کرینگ، دانشمند مؤسسه مطالعات سیاره‌ای و قمری که در پژوهش جدید مشارکتی نداشت، گفت، شکل دهانه نادیر به منشأ فرازمینی اشاره می‌کند. کرینگ یکی از کاشفان چیکسولوب است؛ دهانه‌ای که ناشی از برخورد سیارکی است که دایناسورهای غیرپرنده را حدود ۶۶ میلیون سال پیش کشت. کرینگ به لایوساینس گفت:باید به این تیم به‌خاطر پیدا کردن چیزی که شبیه یک دهانه برخوردی احتمالی است، تبریک گفت. این یافته خیلی مهم است، زیرا دهانه‌های برخوردی خیلی کمی روی زمین داریم که حفظ شده باشند. هر دهانه برخوردی که پیدا کنیم، بینش‌های جدیدی درمورد فرایندهای زمین‌شناسی که به آن‌ها شکل داده و اثرات آن‌ها بر تکامل زیستی روی زمین ارائه می‌دهند.دهانه جدید در زمانی بسیار نزدیک به زمان برخورد چیکسولوب تشکیل شده و این احتمال را ایجاد می‌کند که این دو با هم مرتبط باشند.دهانه نادیر که در تصویرسازی لرزه‌ای غرب آفریقا دیده می‌شود. پایین دهانه که با نقاط سبز نشان داده شده است، تقریباً در مرز بین کرت, ...ادامه مطلب

اجداد ما چگونه از آخرالزمان سیارکی جان سالم به‌ در بردند؟

در میان تاریکی، خاکستر و گرمای مرگ‌بار، جانور پشمالوی کوچکی در محیط جهنمی پس از بدترین روز موجودات زنده در تاریخ زمین جست‌و‌خیز می‌کند. او از میان لاشه‌ها عبور می‌کند و حشره‌ای را برای خوردن می‌گیرد و دوباره به پناهگاهش برمی‌گردد. اطراف او دایناسورهای مرده و درحال مرگ وجود دارد که برای نسل‌ها پستانداران را به وحشت می‌انداختند.این‌ها هفته‌ها و ماه‌های اول پس از برخورد سیارکی به عرض ۱۰ کیلومتر به سواحل منطقه‌ای است که اکنون مکزیک است. این سیارک با قدرتی بیش از یک میلیارد برابر قدرت بمب‌های هسته‌ای به زمین برخورد کرد و به عصر کرتاسه پایان داد. در سپیده‌دم عصر پس از این رویداد، یعنی عصر پالئوسن، جنگل‌ها در آتش می‌سوختند، سونامی‌ها سواحل را مورد هجوم قرار داده بودند و مقادیر عظیمی از سنگ‌های تبخیرشده، خاکستر و گردوغبار تا ارتفاع چند مایلی به هوا برخاسته بودند.اما دنیا تهی از حیات نبود. در میان بازماندگان، اولین نخستی‌سان شناخته‌شده یعنی پرگاتوریوس که شبیه آمیخته بین حشره‌خوار و سنجابی کوچک به‌نظر می‌رسید، درحالی‌که مطمئناً جمعیتش در پی این فاجعه جهانی کاهش پیدا کرد، موفق شد زنده بماند.زندگی پستانداران اولیه بلافاصله پس از برخورد سیارک و نابودی سه چهارم از گونه‌های زنده زمین، این چنین بود. فقط رویداد مرگ بزرگ (رویداد انقراض پرمین–تریاس) که ۲۵۲ میلیون سال پیش رخ داد، مرگ‌بارتر بود (هرچند تا این حد ناگهانی نبود) و ۹۵ درصد از حیات درون اقیانوس‌ها و ۷۰ درصد از حیات روی خشکی را از بین برد.این تصور وجود دارد که اولین نخستی‌سان شناخته‌شده یعنی پرگاتوریوس، یکی از بازماندگان برخورد سیارک با زمین بوده است.سیارکی که به دوره کرتاسه پایان داد، دایناسورهای معروفی مانند تیرانوسوروس و تریسراتوپس , ...ادامه مطلب

پژوهشگران عناصر سازنده حیات را در نمونه سیارکی آورده‌شده به زمین کشف کردند

به‌گزارش لایوساینس، برای نخستین‌بار عناصر سازنده حیات در سیارکی در فضا پیدا شده است. پژوهشگران ژاپنی بیش از ۲۰ اسید آمینه را در سنگ فضایی ریوگو کشف کردند؛ سنگی که بیش از ۳۲۰ میلیون کیلومتر از زمین فاصله دارد. دانشمندان با مطالعه‌ی نمونه‌های برداشت‌شده از این سیارکِ نزدیک زمین با کمک فضاپیمای ژاپنی هایابوسا ۲، نخستین کشف از این نوع را انجام دادند.هایابوسا ۲ در سال ۲۰۱۸ روی ریوگو فرود آمد و یک سال بعد به‌اندازه‌ی ۵٫۴ گرم از مواد سطحی و زیرسطحی این سیارک را جمع‌آوری کرد. فضاپیما نمونه‌های برداشت‌شده را درون محفظه‌ای دربسته قرار داد و در مسیری به‌دقت تنظیم‌شده به زمین پرتاب کرد.دانشمندان معتقدند ریوگو به‌جای آنکه تخته‌سنگی بزرگ باشد، از سنگ‌های کوچک فراوان تشکیل شده و دراثر چرخش سریع شکل غیرعادی فرفره‌مانند خود را به‌دست آورده است. ریوگو به‌عنوان سیارک کربنی نوع سی، مقدار زیادی ماده آلی غنی از کربن دارد و احتمالاً بخش عمده‌ی آن از همان سحابی پدیدآورنده‌ی خورشید و سیاره‌های منظومه شمسی درحدود ۴٫۶ میلیارد سال پیش منشأ گرفته است. تجزیه‌وتحلیل قبلی نمونه‌ها نیز نشان داده بود که سیارک دربردارنده‌ی آب است.هیسایوشی یوریموتو، استاد علوم زمین در دانشگاه هوکایدو و مسئول تیم تجزیه‌وتحلیل شیمیایی اولیه‌ی مأموریت هایابوسا ۲، در ماه مارس حین شرح یافته‌های اولیه در کنفرانس علوم قمری و سیاره‌ای گفت: «مواد ریوگو باستانی‌ترین مواد در منظومه‌ی شمسی محسوب می‌شوند که تاکنون مطالعه کرده‌ایم.»نمونه‌های جمع‌آوری‌شده از ریوگو که درون محفظه‌ای دربسته به زمین آورده شدند.برخلاف مولکول‌های آلی موجود در زمین، نمونه‌های سیارکی قیرگون ریوگو که دانشمندان دریافته‌اند فقط ۲ تا ۳ درصد از نور تابیده به خود را بازتا, ...ادامه مطلب

مولکول‌های کلیدی برای حیات در نمونه بازگردانده‌ شده از یک سیارک کشف شد

وزارت آموزش ژاپن می‌گوید نمونه‌هایی که در ماه دسامبر 2020 از یک سیارک به زمین برگردانده شده‌اند، دارای بیش از 20 نوع آمینو اسید هستند. این اکتشاف اولین مدرک تاریخی مبنی بر وجود آمینو اسید در سیارک‌هاست و پیچیدگی‌هایی را درباره چگونگی ورود این مولکول‌های ارگانیک به زمین ایجاد می‌کند. فضاپیمای «هایابوسا 2» در سال 2019 روی سیارکی به نام «ریوگو» در فاصله تقریبا 321 میلیون کیلومتری زمین فرود آمد و 5.4 گرم از سطح و زیرسطح این سیارک نمونه‌برداری کرد. حالا امروز اعلام شده که مقدار قابل توجهی آمینو اسید در این نمونه پیدا شده است. اعضای تیم هایابوسا 2 معتقدند که این مواد می‌تواند به‌صورت غبار میان سیاره‌ای در منظومه شمسی پراکنده شده باشد. آمینو اسیدها یکی از اجزای اصلی شکل‌دهنده پروتئین‌ها و برای ایجاد مولکول‌های ارگانیک که حیات را خلق می‌کنند، ضروری هستند. سنگ‌های باستانی زمین قبلا نشان داده بود که مولکول‌هایی شبیه مولکول‌هایی که در ریوگو پیدا شده، میلیاردها سال قبل به زمین آمده بودند. حیات از سیارک ها به زمین آمده است؟ ریوگو قطعه‌ای از یک سیارک بزرگ‌تر است که از همان گاز و غبار سازنده منظومه شمسی به وجود آمده. این گاز و غبار در سطح ریوگو به خاطر سن بالای خود به دانشمندان نشان می‌دهد که حدود چهار میلیارد سال پیش، در زمان شکل‌گیری منظومه شمسی چه موادی در فضا در جریان بوده است. «هیسایوشی یوریموتو»، زمین‌شناس دانشگاه هوکایدوی ژاپن در ماه مارس در کنفرانس علوم سیاره‌ای و قمری تگزاس گفته بود ریوگو دارای ابتدایی‌ترین مواد منظومه شمسی است که تاکنون موفق به مطالعه درباره آن‌ها شده‌ایم. «هیروشی نارائوکا»، ژئوشیمی‌دان دانشگاه کیوشوی ژاپن و عضو تیم هایابوسا 2 در سال 2020 گفته , ...ادامه مطلب

سیارک های باستانی فضایی، اسرار دوران آغازین منظومه شمسی را برملا می‌کنند

درون منظومه شمسی اجرام کوچیکی به نام سیارک‌‌ وجود دارد که برخلاف تغییرات سایر اجرام، از زمان تشکیل تا به امروز تغییری نکرده و می‌توانند رازهای درون این منظومه را فاش کنند.تشکیل منظومه شمسی، از ۴٫۶ میلیارد سال پیش و با رمبش گرانشی بخش کوچکی از ابرهای مولکولی آغاز شد. بیشتر حجم سقوط‌کرده در مرکز جمع شد و خورشید را شکل داد، بقیهٔ آن در دیسک پیش‌سیاره‌ای پخش شد، و سیاره‌ها، قمرها، سیارک‌ها و سایر اجرام کوچک منظومهٔ خورشیدی را به‌وجود آورد. با وجود این اجرام، شکی نیست که منظومه شمسی مکانی پر هرج و مرج است. این هرج و مرج به این دلیل به‌وجود می‌آید که سنگ‌ها، شهاب‌سنگ ها و سیاره‌های کوچک موجود در فضا، به طور مکرر با یکدیگر برخورد می‌کنند.طبق مطالعات جدید، که بر اساس نحوه و زمان برخورد قطعات سیارک‌ها به زمین صورت گرفته‌، یک جدول زمانی برای زمان وقوع برخی از این هرج و مرج‌ها ارائه شده است. سیارک‌ها اجسام نامنظمی هستند و بر گرد خورشید حرکت می‌کنند. میلیون‌ها سیارک در منظومه شمسی ما وجود دارند.ستاره‌شناسان معتقداند، سیارک‌ها از زمان شکل‌گیری اولیه منظومه شمسی در میلیاردها سال پیش اساساً بدون تغییر باقی مانده‌اند. آن‌ها مانند کپسول‌های زمان‌اند که حاوی سرنخ‌های علمی از دوران آغازین منظومه شمسی هستند. دلیل عدم تغییر این سیارک‌ها این است که آن‌ها گوشته‌هایی دارند که از هسته و فضای داخلی‌شان در برابر هوازدگی فضا محافظت می‌کند.نکته اینجاست که همه سیارک‌های منظومه شمسی مانند روز اول بدون تغییر باقی نمانده‌اند. با گذشت زمان، برخورد سیارک‌ها با سایر اجرام کیهانی سبب شد گوشته‌های عایق از سطح سیارک‌ها جدا شوند و هسته‌های سیارک‌ها بدون حفاظ بمانند. این هسته‌های بدون حفاظ در اثر برخورد‌ با اجرام , ...ادامه مطلب

چرا سیارک ها و دنباله دارها شکل های عجیب دارند؟

اردک پلاستیکی، فرفره، پن کیک… این ها تنها چند مورد از اشکالی هستند که منجمان در منظومه شمسی مشاهده کرده اند. اگرچه سیارات و برخی قمرها تقریباً به طور کامل کروی هستند، تکه های کوچک تر مثل سیارک ها و دنباله دارها شکل های گوناگون دارند. اما چرا؟ الساندرا اسپرینگمان، پژوهشگر دانشگاه آریزونا می گوید این قضیه ناشی از مقوله جرم و گرانش است. گرانش، به اجسام بزرگ نظیر سیاره ها و برخی قمرها شکل می دهد. اسپرینگمان می گوید: «اگر به اندازه ی کافی جرم وجود داشته باشد، گرانش، شکل را تحت تسلط می گیرد.» به محض این که یک جسم به اندازه کافی بزرگ شود، گرانش همه چیز را با قدرتی مساوی به سمت مرکز جرم می کشد. این نیروی گرانشی، شکل کره ای ایجاد می کند. سیارک ها و دنباله دارها از بقایای فرآیند تشکیل منظومه شمسی ساخته شده اند. این اشکال، کوچک تر از آن هستند که گرانش بر رویشان تاثیر بگذارد. اسپرینگمان می گوید برخی سیارک ها کمتر حالت کروی دارند چرا که با سیارک های دیگر برخورد کرده اند. عوامل دیگری نیز می توانند دخیل باشند. برای مثال سیارک های «بنو» و «ریوگو» تقریباً ساختاری لوزی شکل دارند. شکل آن ها از ویژگی های جغرافیایی شان نشأت می گیرد. آن ها بسیار متخلخل و پر منفذ هستند و نیروهای دیگری غیر از گرانش یا اصطکاک، نظیر نیروی واندروالسی، روی آن ها تاثیر می گذارند. نیروی واندروالسی بر روی خود ذرات تاثیر می گذارد و ذرات را به صورت مجزا به هم جذب می کند. دانشمندان حدس می زنند که این دو سیارک به این خاطر لوزی شکل هستند که سرعت چرخش شان متأثر از نحوه ی جذب و گسیلِ تابش خورشید است. در مورد دنباله دارِ «چوریوموف-گراسیمنکو» نیز گفته می شود که شکلش شبیه اردک پلاستیکی است. دنباله دارها اشکال عجیب و غریب دا, ...ادامه مطلب

کشف فسیل دایناسوری که در روز برخورد سیارک با زمین کشته شد

بقایای یک تسیلوسور در داکوتای شمالی کشف شده که گمان می‌رود قدمت آن به ۶۶ میلیون سال پیش بازمی‌گردد. دانشمندان بر این باورند که پس از کشف فسیل حیوانی که تصور می‌کنند در روز برخورد یک سیارک با زمین مرده، چشم‌اندازی خارق‌العاده از آخرین روز حضور دایناسورها به دست آورده‌اند. به گفته کارشناسان پای کاملا حفظ شده، که حتی شامل بقایای پوست این حیوان است، می‌تواند به طور دقیق به زمانی که یک سیارک باعث انقراض دایناسورها شد، یعنی ۶۶ میلیون سال پیش اشاره داشته باشد؛ زیرا بقایای این برخورد قابل مشاهده است. فیلیپ منینگ، استاد تاریخ طبیعی دانشگاه منچستر در مصاحبه‌ای گفت پای کشف‌شده این تسیلوسور در مکان حفاری تانیس در داکوتای شمالی آخرین تکه‌ای است که از یک دایناسور باقی مانده و این اتفاق را دیوانه‌وار توصیف کرده است. او گفت: «تفکیک زمانی که می‌توانیم در این مکان به دست آوریم فراتر از رویاهای ماست… این تکه فسیل واقعا نباید هنوز وجود داشته باشد و این به‌طرز شگفت‌آوری زیباست. من هرگز در تمام دوران حرفه‌ای‌ام در خواب هم نمی‌دیدم که بتوانم چنین چیزی را ببینم. داستان‌های شگفت‌انگیزی پشت این کشف است.» او گفت این تیم همچنین بقایای ماهی‌هایی را کشف کرده‌اند که ذرات باقی‌مانده از برخورد سیارکی که در خلیج مکزیک با زمین برخورد کرده، استنشاق کرده‌اند. این‌ها و آوارهای دیگری که بلافاصله پس از برخورد سیارک باریدند به محققان اجازه داد تا تاریخ دقیق این اتفاق را متوجه شوند. رابرت دی پالما، دانشجوی فارغ‌التحصیل دانشگاه منچستر که هدایت حفاری تانیس را بر عهده دارد گفت: «ما جزئیات زیادی درباره این مکان داریم که ما را در جریان اتفاقات لحظه به لحظه قرار می‌دهد. مثل تماشای فیلم‌هاست؛ به ستون‌های سنگی نگاه می‌کنید, ...ادامه مطلب

سامانه دفاع سیارکی چین چگونه از رویداد برخوردی ویرانگر جلوگیری خواهد کرد؟

دایناسورها فقط به این دلیل منقرض شده‌اند که آژانس فضایی نساخته بودند! این درواقع یک گفته‌ی طنزآمیز معروف میان برخی اهل فن و علاقمندان به علم است. در پس این جمله یک مفهوم عمیق‌تر وجود دارد؛ چیزی که شاید ما انسان‌ها را با دایناسورها در مسیر بقا متمایز کند. شاید ما انسان‌ها برخلاف اجداد خزنده‌مان و با در نظر گرفتن تجربه‌ی ۶۵ سال پروازهای فضایی‌ گوناگون، بتوانیم خود را از حمله‌ی قریب‌الوقوع یک سیارک به زمین نجات دهیم.ولی واقعیت این است که با وجود رسیدن بشر به تجربه‌ها و یافته‌های بسیار شگفت‌انگیز از زمان آغاز عصر فضا توسط مأموریت اسپوتنیک در سال ۱۹۵۷، تاکنون تلاش بسیار کمی برای توسعه‌ی فناوری انحراف سیارک انجام شده است. از همین روی، متأسفانه در این عرصه بی‌تجربه هستیم و جدا از درام‌سازی‌های هالیوودی‌ بشر پیرامون حمله‌ی فضایی‌ها یا انواع تهدیدات احتمالی از سمت فضا برای سیاره‌مان، هرگز در مقام عمل و در دنیای واقعی توانایی‌های خودمان را آن‌طور که باید آزمایش نکرده‌ایم؛ ولی به نظر می‌رسد این روال سنتی اکنون در حال تغییر باشد.وو یانهوا، معاون اداره‌ی ملی فضایی چین (CNSA) حدود دو هفته پیش از قصدشان برای انجام یک آزمایش انحراف سیارک تا اوایل سال ۲۰۲۵ خبر داد. در آن هنگام اعلام شد که برنامه‌ی فوق بخشی از یک سیستم نظارت و دفاع سیارکی بزرگ‌تری که CNSA در حال توسعه‌ی آن است و هم اکنون در مراحل اولیه‌ی خود قرار دارد.سیستم مانیتورینگ چینی‌ها متشکل از هر دو گروه ابزارهای زمینی و فضایی بوده و برای تهیه‌ی فهرستی از اجرام نزدیک به زمین با امکان تهدید سیاره‌ی ما، به کار خواهد رفت.اهمیت ویژه‌ی سیستم‌های مانیتورینگ از آن جهت است که ورود یک سیارک هرقدر زودتر شناسایی و ردیابی شود، انحراف آن هم طبعاً , ...ادامه مطلب

آیا بقایای یک سیارک باستانی از انقراض دایناسورها پرده برمی‌دارد؟

دانشمندان با مطالعه یک فسیل متعلق به 66 میلیون سال پیش، ادعا می‌کنند تکه‌هایی از یک سیارک که سبب نابودی دایناسورها شده است را یافته‌اند. آن‌ها تخمین می‌زنند شی خارجی که به شبه جزیره «یوکاتان» در مکزیک امروزی برخورد کرده، حدود شش مایل عرض داشته است. اما این شی مرموز چیست؟ یک سیارک و یا یک دنباله‌دار؟ اگر یک سیارک بود، نوع آن چیست؟ یک سیارک جامد مملو از فلزات مختلف و یا یک سیارک از جنس سنگ و غبار؟ «رابرت دی پالما» دیرینه‌شناس که حفاری این ناحیه را مدیریت می‌کند، در یک سخنرانی در مرکز پرواز فضایی «گودارد» ناسا گفت: «اگر واقعا بتوان به این سوالات پاسخ داد – که ما در تلاش برای رسیدن به جواب هستیم – تحولی عظیم در علوم دیرینه‌شناسی و زمین‌شناسی رخ خواهد داد.» مقاله‌ای در «نیویورکر» در سال 2019 به چاپ رسید که این مکان را به عنوان سرزمین عجیب فسیل‌هایی توصیف می‌کند که پس از برخورد سیارک در زمین مدفون شده‌اند. این ناحیه با نام «تانیس» در قسمت جنوب غربی داکوتای شمالی قرار دارد. بسیاری از دیرینه‌شناسان در مورد ادعاهای آقای پالما بدبین بودند، تا اینکه وی با چاپ مقاله‌ تحقیقاتی، این منطقه را از نظر زمین‌شناسی مورد بررسی قرار دارد تا به تردیدها پایان دهد. هنگامی که این جسم به زمین برخورد کرد، حفره‌ای به عرض حدود 100 مایل و عمق تقریبی 20 مایل ایجاد شد. سنگ‌ها مذاب به هوا پاشیده شدند و پس از سرد شدن به شکل کره‌های شیشه‌ای درآمدند. در مقاله 2019، پالما و همکارانش توضیح دادند که چگونه این گوی‌های شیشه‌ای سبب نابودی ماهی‌ها در اثر برخورد یا خفگی شدند. از نظر کانی‌شناسی معمولا قسمت بیرونی گوی‌ها طی میلیون‌ها در اثر ضربات مختلف تغییر شکل می‌دهد. اما در تانیس برخی از آن‌ها برحسب ات, ...ادامه مطلب

آموزش آشپزی و مطالب جالب جدید