۱۰۰ سال تکامل ناوهای هواپیمابر آمریکا؛ از کشتی زغال بر Langley تا ناو غول پیکر Ford

یکی از ماندگارترین نمادهای قدرت نظامی ایالات متحده ناوهای'>ناوهای هواپیمابر این کشور هستند. امسال یکصدمین سالگرد حضور ناوهای هواپیمابر در نیروی دریایی ایالات متحده است و بین به آب انداخته شدن ناو هواپیمابر USS Langley به عنوان اولین ناو هواپیمابر این کشور و تازه ترین ناو هواپیمابر این کشور به نام USS Gerald R. Ford ده ها فروند از این کشتی های غول پیکر جنگی در ایالات متحده ساخته و وارد سرویس شده اند. کشتی ها و هواپیماهایی که در ترکیب با یکدیگر یک ناو هواپیمابر را تشکیل می دهند تغییرات بسیار فراوان و هیجان انگیزی را تجربه کرده اند و در طی دهه ها تکنولوژی های جدیدی را در خود دیده اند، از جمله موتورهای جت، سیستم پیشران الکترومغناطیسی، رادار و نیروی هسته ای. ناو هواپیمابر USS Langley در سال ۱۹۲۲ بود که طور رسمی عملیات ساخت ناو هواپیمابر USS Langley در مرکز کشتی سازی Norfolk Naval Yard در ویرجینیا به پایان رسید. این ناو که در ابتدا به عنوان یک کشتی مخصوص حمل و نقل زغال سنگ به نام Jupiter به کار گرفته شده بود، ایده آل ترین گزینه برای تغییر کاربری به یک ناو هواپیمابر بود زیرا فضای انبار بسیار زیادی داشت و اتاق های فراوان آن به راحتی می توانست پرسنل بال هوایی را در خود جای دهد در حالی که خطر آتش سوزی و دود در آن به شدت پایین بود. این کشتی بزرگ به یک عرشه پرواز بسیار وسیع، تجهیزات پشتیبانی پرواز، و یک آسانسور هواپیما برای حرکت بین عرشه پرواز و آشیانه زیر عرشه و حتی یک کبوترخانه برای هواپیماهایی که سیستم ارتباط بی سیم نداشتند مجهز شده بود. ناو هواپیمابر USS Langley در کل، این کشتی بیش از ۵۲۰ فوت (۱۵۸.۵ متر) طول داشته و در حالت بارگیری کامل می توانست تا ۱۴,۰۰۰ تن محموله را جابجا کند و البته به ۵ قبضه توپ های ضد هوایی ۵ اینچی نیز مجهز شده بود. Langley اولین کشتی نیروی دریایی ایالات متحده بود که از سیستم منجنیقی برای به پرواز درآوردن هواپیماها و کابل های گیر کننده برای کمک به متوقف شدن هواپیماهای در حال فرود روی عرشه کمک می گرفت. این ناو می توانست تا ۳۶ فروند هواپیمای دوباله Vought VE-7S “Bluebird” را روی عرشه خود جای دهد، هواپیمای تک نفره ای که حداکثر سرعت آن به ۱۱۷ مایل بر ساعت و برد آن به حداکثر ۲۹۰ مایل می رسید. هواپیمای VE-7S تنها به یک مسلسل Vickers کالیبر ۳۰ مجهز بود که برنامه ریزی آن طوری بود که از میان پروانه هواپیما شلیک می کرد. ناو هواپیمابر USS Gerald R. Ford هواپیماهای بلوبرد که برای عملیات های شناسایی به کار گرفته می شدند، سلاح های سنگین تر را فدای برد بیشتر کرده بودند زیرا سلاح های سنگین باعث می شدند که هواپیماها نتوانند مسافت خیلی طولانی را در یک پرواز پوشش دهند. ناو هواپیمابر Langley به عنوان یک کشتی شناسایی به کار گرفته شده و طوری طراحی شده بود تا بتوان از هواپیماهای آن برای شناسایی در افق و جستجوی ناوگان های دشمن استفاده کرد. بعد از شناسایی محل استقرار ناوگان های دریایی دشمن، کشتی Langley این اطلاعات را با نیروهای دریایی تهاجمی همان حوالی مخابره می کرد که با توپ های بزرگ ۱۴ تا ۱۶ فوتی شان با کشتی های جنگی دشمن درگیر می شدند. تنها دو دهه بعد بود که نیروی دریایی ایالات متحده متوجه برتری ناو هواپیمابر Langley در میدان نبرد دریایی شدند، زمانی که در ۷ دسامبر ۱۹۴۱ حمله مخفیانه به بندر پرل هاربر باعث شد تغییر کاربری این کشتی به یک ناو هواپیمابر جنگی دائمی شود. در زمستان ۱۹۴۱، نیروی دریایی ایالات متحده دارای ۸ فروند ناو هواپیمابر بود، از جمله ناو Langley که سومین ناو هواپیمابر بزرگ جهان بود. حمله به بندر پرل هاربر باعث شد که آمریکا ناگزیر در جنگ جهانی دوم وارد شود اگر چه ایالات متحده در این جنگ هیچ یک از ناوهای هواپیمابرش را از دست نداد. در جریان حمله به بندر پرل هاربر، نیروی دریایی امپراطوری ژاپن به آمریکا نشان داد که چطور به خدمت گرفتن چندین ناو هواپیمابر به صورت ترکیبی در قالب نیرویی دریایی می تواند قدرت هوایی را تقویت کرده و می توان از آن نه تنها برای نابود کردن ناوگان های دریایی دشمن برای حمله به اهداف زمینی نیز استفاده کرد. نیروی دریایی ایالات متحده که قبلاً نیز از ناوهای هواپیمابر خود برای عملیات های شناسایی به منظور کمک به ناوگان های کشتی های جنگی استفاده کرده بود، به سرعت از این واقعه درس گرفته و از ناوها برای نابودی نیروی دریایی ژاپن در نبرد میدوی سود برد. بعد از آن کمپین تهاجمی جزیره به جزیره در اقیانوس آرام راه افتاد که پیشرفت ژاپن را متوقف و سپس وادار به عقب نشینی تا تسلیم کامل کرد. در این اثنا، صنعت ایالات متحده وارد عرصه ساخت ناوها و جنگنده های مخصوص جای گرفتن روی عرشه این ناوها با قابلیت ها و تکنولوژی های جدید و پیشرفته کرد و تنها چهار سال و نیم بعد از واقعه پرل هاربر، ایالات متحده بیش از ۹۹ ناو در انواع مختلف در ناوگان دریایی خود داشت. در طول دوران جنگ سرد نیز ناوهای هواپیمابر به عنوان یک قدرت نظامی عمده تاثیرگذاری شان را حفظ کرده و هواپیماهای پیستونی را با هواپیماهای جت جایگزین کردند، در حالی که ناوهای آمریکایی نیروی هسته ای را جایگزین سوخت های فسیلی کردند. حتی اختراع بمب اتمی نیز به قدرت و برتری ناوهای هواپیمابر پایان نداد و به جای افول، ناوها به پلتفرمی برای بکارگیری سلاح های گرما هسته ای تبدیل شدند. وقتی اتحاد جماهیر شوروی در پایان جنگ سرد فرو پاشید، ناوگان ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی ایالات متحده نیز کوچک شده و به ابزاری برای جنگ های در دوردست به منظور پشتیبانی از جنگ های زمینی با قدرت هوایی دریاپایه تبدیل شدند. اکنون سومین دهه از قرن بیست و یکم نیز آغاز شده و تهدیدهای جدید از جانب روسیه و چین می تواند به معنای پایان کار ناوهای هواپیمابر باشد یا آن ها را وادار سازد تا چیزی جدید و خلاقانه را معرفی کنند تا بتوانند به حاکمیت و قدرت تعیین کننده خود در حوزه جنگ دریایی ادامه دهند. ناو هواپیم آموزش آشپزی و مطالب جالب جدید...