۱۰ فیلم برتر رضا عطاران؛ ستاره‌ی کمدی و درام (پرتره‌ی بازیگر)

رضا عطاران بار دیگر به سینما بازگشته است و این می‌تواند خبر خوبی برای علاقه‌مندان به این بازیگر باشد. اگرچه عطاران همانند قبل پرکار نیست ولی هنوز فیلم‌هایش قابلیت دیده شدن و پرفروش شدن دارند. شخصیت شیرین و کاریزماتیک رضا عطاران، از او چهره‌ای بی‌مانند و یونیک در سینمای ایران ساخته است. بازیگری که کارگردانان و تهیه‌کنندگان او را یک چهره منحصر به‌فرد می‌دانند که آدم‌ها دوست دارند او را نگاه کنند و از دیدنش لذت ببرند. با اینکه عطاران در نیمه‌ی دهه‌ی هفتاد وارد سینما شد اما چندین سال برای تبدیل شدن به یک ستاره‌ی تمام عیار صبر کرد. باید گفت خداحافظی از تلویزیون و کار نکردن با صداوسیما برای این بازیگر سبب خیر شد و موجب شد تا عطاران در فیلم‌های سینمایی بدرخشد و در بسیاری از فیلم‌ها یک تنه عامل جذابیت آن فیلم شود. پس از آنکه عطاران بعد از مجموعه «بزنگاه» در سال ۱۳۸۷ با دلخوری و ناراحتی از تلویزیون رفت، مسیر در سینما برایش هموار شد. او از این به بعد تمام انرژی‌اش را برای سینما گذاشت و همین موجب پرکاری و بالا رفتن کیفیت بازی‌هایش شد. به طوری که سال‌های پایانی دهه‌ی هشتاد، آغازی بر درخشش این کمدین در سینما بود. اما عطاران در دهه‌ی نود یک سورپرایز مهم هم داشت. او برای اولین بار در نقشی جدی مقابل دوربین رفت تا بخشی از قابلیت‌های کشف نشده‌ی بازیگری‌اش به چشم بیاید. در تمام این سال‌ها برند عطاران به اعتباری برای فروش و دیده شدن فیلم‌ها تبدیل شده است. بازیگری و طنازی در ذات اوست و هنگامی که این ویژگی‌های ذاتی را در کنار هوشمندی‌اش در خلق موقعیت‌های کمیک و نویسندگی قرار می‌دهید، متوجه استعدادهای ناب عطاران در سینمای ایران خواهید شد. به مناسبت اکران و فروش خوب فیلم «انفرادی»‌، در این مطلب نگاهی به ۱۰ فیلم برتر عطارات داشته‌ایم. هرچند که در میان انبوه فیلم‌های سینمایی‌ای که این بازیگر بازی کرده، انتخاب ۱۰ فیلم برتر، کار سختی است. ۱۰. رد کارپت کارگردان: رضا عطاران بازیگران: رضا عطاران، جمال هاشمی، علی سرتیپی سال ساخت: ۱۳۹۲ یکی از آن فیلم‌هایی که با نبوغ خاص عطاران ساخته شده است. سینمای ایران به فیلم‌هایی از این جنس نیاز دارد تا خودش را از موضوعات و ژانرهای کلیشه‌ای و تکراری جدا کند. ممکن است ایده‌ی ساخت چنین فیلمی به ذهن هر کارگردانی برسد ولی هر کسی جرات و جسارت ساختش را ندارد. اما عملگرایی عطاران، این جرات را به او داد تا ایده‌اش را عملی کند و یکی از متفاوت‌ترین فیلم‌های کمدی سینمای ایران را بسازد. اگرچه «رد کارپت» در فرم، شکلی پیچیده ندارد ولی همین سادگی، سختی‌های زیادی برای ساخت به همراه دارد. فیلم در کل یک داستان یک خطی دارد و تا پایان بر اساس همان ایده پیش می‌رود ولی شکل مستندگونه‌ی فیلم، جذابیت‌های زیادی به فیلم بخشیده است. جوانی عاشق سینما قصد دارد در زمان برگزاری جشنواره‌ی کن به فرانسه برود و آنجا فیلمنامه‌اش را به دست اسپیلبرگ برساند. سوژه ساده به نظر می‌رسد ولی در زمان برگزاری جشنواره‌‌ی کن و به شکل در لحظه و بداهه کار کردن جذابیت‌های زیادی را به فیلم می‌بخشد. نمونه‌هایی چنین سبک‌های فیلمسازی را در سینمای جهان شاهد بوده‌ایم و آثار کمدین معروف، ساشا بارون کوهن بهترین نمونه‌اش است. سینمای ایران هم به فیلمسازانی مثل عطاران برای ساخت و تجربه‌ی چنین فیلم‌هایی نیاز دارد. سینماگران ایرانی باید به خودشان جرات پرداختن به سبک‌ها و موضوعات نو را بدهند و آن‌ها باید خودشان را برای کار کردن سبک‌ها و فرم‌های مختلف آماده کنند. خلق شوخی‌های سیاسی و اجتماعی و قرار گرفتن در یک موقعیت متفاوت از نقاط قوت دیگر «رد کارپت» است. عطاران یک تنه بار فیلم را به دوش می‌کشد و از ابتدا تا انتهای فیلم تک ستاره‌ی فیلم باقی می‌ماند. «رد کارپت» را بیشتر نه به خاطر شوخی‌هایش و موقعیت‌های کمدی‌اش بلکه باید به خاطر فرم و ایده‌ی درخشانش تحسین کرد. «رد کارپت»  از آن فیلم‌هایی است که سینمای ایران به آن نیاز داشت تا کمی خلاقیت و جرات به آن تزریق شود. ۹. بیخود و بی‌جهت کارگردان: عبدالرضا کاهانی بازیگران: رضا عطاران، احمد مهرانفر، پانته‌آ بهرام، نگار جواهریان سال ساخت: ۱۳۹۰ چقدر حیف که کاهانی دیگر در سینمای ایران حضور ندارد و دیگر شاهد همکاری این کارگردان با رضا عطاران نیستیم. این کارگردان و بازیگر در سه فیلم با هم همکاری داشتند که هر سه فیلم جزو فیلم‌های خوب عطاران به شمار می‌روند. کاهانی سوژه‌های اجتماعی را با زبان طنز که گاهی به گروتسک نزدیک می‌شد، می‌ساخت. فیلم‌های کاهانی بیشتر در  سبک ابزورد بود و نوعی از سرگشتگی و بیهودگی را در کاراکتر فیلم‌هایش می‌دیدیم. عطاران با دریافتی درست از این جنس فیلمسازی به ستاره‌ی فیلم‌های کاهانی تبدیل شده بود. زوج عطاران و مهرانفر در «بیخود و بی‌جهت» به خوبی بیهودگی و تعارض‌ میان آدم‌ها را به تصویر می‌کشد. همچنین شخصیت‌ها جدالی بیهوده‌ بر سر مسائل بی‌اهمیت و هیچ و پوچ دارند. دو شخصیت بی‌مسئولیتِ مرد فیلم حتی در وضعیتی به ظاهر بغرنج و پیچیده نیز دست از شوخی‌ها و یاوه‌گویی‌هایشان بر نمی‌دارند و تا پایان غرق در دنیای خودشان می‌مانند. همانطور که از نام فیلم برمی‌آید،‌ همه چیز در فیلم بی‌خود و بی‌جهت است. از دعواها تا تقلاهای شخصیت‌ها برای برگزاری عروسی و انجام ناقص اسباب‌کشی، همه بی‌خود و بی‌جهت انجام می‌شود. در پایان، هنگامی که تمام شخصیت‌ها وارد خانه می‌شوند و در را می‌بندند، مشخص می‌شود تمام دعواها و درگیری‌های آن‌ها سر هیچی بوده و اصلا این همه مدت ارزش این همه استرس و ناراحتی را نداشته است. ۸. خوابم میاد کارگردان: رضا عطاران بازیگران: رضا عطاران، مریلا زارعی،‌ اکبر عبدی سال ساخت: ۱۳۹۰ عطاران در نخستین فیلم سینمایی‌اش، دوباره به همان ژانر و فضای مورد علاقه‌اش برگشت. او این بار در سینما دستش برای خلق موقعیت‌های کمدی بازتر از تلویزیون بود و خیلی بهتر توانست ایده‌هایش را اجرایی کند. فیلم در سی‌امین جشنواره‌ی فیلم فجر حسا آموزش آشپزی و مطالب جالب جدید...