چرا اقتباس در سینمای ایران مغفول است/1

به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ مریم محمدی: مقوله اقتباس در سینمای ایران در ابتدا بحثی ساده اما در واقع پیچیده است. با دیدن فیلم‌های اقتباسی زیبا در هالیوود که جوایز اسکار را درو می‌کنند سوالی در ذهن بیننده ایرانی به وجود می‌آید. چرا ساخت فیلم‌های اقتباسی در سینمای ایران رواج ندارد؟ عوامل زیادی در این بین وجود دارند که قابل بررسی هستند. اولین مسئله‌ای که همواره در ساخت هر فیلمی مورد توجه قرار می‌گیرد بحث هزینه است. امروزه هزینه نوشتن یک فیلم‌نامه از طرح تا فیلم‌نامه کامل بسته به شهرت فیلم‌نامه‌نویس عددی بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیون تومان است. با اینکه در کشور ایران حق کپی رایت به معنای خارج از کشور وجود ندارد اما اگر شما بخواهید از روی یک رمان معروف ایرانی فیلمنامه اقتباس کنید حتماً به اجازه از نویسنده احتیاج پیدا می‌کنید و باید مبلغی را به عنوان حق اقتباس به او بپردازید. این مبلغ گاهی به اندازه نصف هزینه از فیلمنامه اصلی یا اورجینال هم می‌رسد. این هزینه اضافه است که به هزینه فیلم‌نامه نویسی اضافه خواهد شد. چون اکثر رمان‌نویسان فیلم‌نامه‌نویس نیستند و گاهی کارگردان ها هم فیلم‌نامه‌نویس نیستند مقوله فیلمنامه نویسی یک مقوله تخصصی است. در نتیجه هزینه اقتباس به علاوه هزینه نوشتن فیلم‌نامه هزینه به دست آوردن یک فیلم‌نامه خوب برای ساخت در سینمای ایران را تقریباً دو برابر می‌کند. متاسفانه به دلیل گران بودن صنعت سینما کمتر تهیه‌کننده‌ای حاضر می‌شود این هزینه را تقبل کرده و فیلم‌نامه ای با کیفیت بسیار خوب داشته باشد. تهیه‌کننده ترجیح می‌دهد فقط هزینه نوشتن فیلم‌نامه را بپردازد تا اینکه با اقتباس هزینه‌های ساخت فیلمش را افزایش دهد. دلیل دوم اینکه در سینمای ایران کمتر با فیلم‌های اقتباسی روبرو می‌شویم مسئله کارگردان مولف است. بیشتر کارگردانان ما دوست دارند در تیتراژ فیلم اسمشان نویسنده و کارگردان درج شود، مخصوصاً آنها که دستی به نوشتن دارند. خود این مسئله باعث می‌شود با اینکه حتی بسیاری از فیلم‌نامه‌های این کارگردانان ضعیف و یا متوسط به حساب می‌آیند اما به سراغ فیلم‌نامه‌نویسان سینمای ایران نروند.  یکی دیگر از دلایلی که سینمای ایران رغبتی به مقوله اقتباس ندارد نویسندگان رمان یا داستان نویسان هستند. بسیاری از نویسندگان معروف رمان های پرفروش دلشان نمی‌خواهد حق اقتباس داستانشان را به کسی واگذار کنند. آنها معتقدند سینماگران داستانشان را خراب می‌کنند. بسیاری از آنها که با مقوله اقتباس آثار سینمایی آشنایی ندارند فکر می‌کنند باید عیناً همه قسمت‌های داستان‌شان در فیلم آورده شود. اما یک رمان ۴۰۰ صفحه‌ای هیچگاه نمی‌تواند موبه‌مو در زمان دو ساعتی یک فیلم سینمایی اجرا شود. به لحاظ دیگر حق با آنهاست. چراکه در این سالها آنها با دیدن اقتباس‌های ضعیف از داستان‌های بسیار خوب دل زده شده‌اند. آموزش آشپزی و مطالب جالب جدید...